Ο Θερμός χειμώνας του 2012

Το τέλος της καλοκαιρινής ραστώνης μας προσγείωσε στην πραγματικότητα. Όσοι είχαν την δυνατότητα-ηταν οι τυχεροί-και κατάφεραν να έχουν λίγες μέρες διακοπές, καταλαβαίνουν ότι χρόνο με τον χρόνο αυτή η «πολυτέλεια» θα είναι για πολύ λίγους.

Αυτοί όμως που δεν κάνουν διακοπές με τίποτα είναι οι φανατικοί υποστηρικτές της «θανατηφόρας» πολιτικής των μνημονίων, που οι καλοκαιρινές μέρες μετά τις εκλογές τους δώσανε τη  δυνατότητα να ξεχάσουν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις και δεσμεύσεις, να κοροϊδέψουν για άλλη μια φορά τον Ελληνικό λαό, να απαξιώσουν το μήνυμα των εκλογών και να το ερμηνεύσουν όπως τους βολεύει, προκειμένου να συνεχίσουν την ίδια και χειρότερη πολιτική, αποδεικύοντας ότι τις υποσχέσεις τις κρατούν  μόνο όταν τις δίνουν στα ξένα αφεντικά και τους δανειστές. Και με την υπογραφή τους για μεγαλύτερη φερεγγυότητα.

Συνεχίζεται με αμείωτη ένταση η πολιτική εκείνη που έχει οδηγήσει την χώρα στο χείλος του γκρεμού, έχει καταργήσει εργασιακά δικαιώματα ενός αιώνα, έχει φτωχοποιήσει μαζικά μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, έχει δημιουργήσει ενάμισυ εκατομύριο άνεργους, έχει λεηλατήσει τα ασφαλιστικά ταμεία, έχει καταστρέψει την νοσοκομειακή περίθαλψη και το μέλλον των παιδιών μας που ακολοθούν το δρόμο της μετανάστευσης όπως οι πατεράδες, παππούδες και προ παππούδες μας στις αρχές και τα μέσα του περασμένου αιώνα.

Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι έχουμε το χειρότερο κοινωνικό πισωγύρισμα από τον πόλεμο και μετά. Είναι ανάγκη να απαντηθεί γιατί συνεχίζεται αυτή η πολιτική που ακόμη και οι αρχιτέκτονες της πιστεύουν ότι δεν επιτυγχάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι που έχουν διαλύσει την κοινωνία και την οικονομία.

Τα μέτρα που δημοσιοποιούνται αρκετό καιρό τώρα, μετά την «κοπτική ραπτική» που ακολουθείται από τα κόμματα της συγκεβέρνησης με μοναδικό στόχο να αποφύγουν το πολιτικές ευθύνες, δεν δείχνουν τίποτα άλλο από την συνέχιση της ίδιας πρακτικής. Μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση των φόρων και των χαρατσιών, πλήρη πλέον διάλυση των εργασιακών σχέσεων με την επαναφορά του εξαήμερου, την κατάργηση του οκτάωρου τη κατάργηση των αποζημιώσεων, την παραπέρα μείωση του κατώτερου μισθού της ΓΣΕΕ, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών με αποτέλεσμα της διάλυση των ταμείων, διάλυση της νοσοκομειακής περίθαλψης. Τα μόνιμα υποζύγια λοιπόν, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι,  καλούνται για άλλη μια φορά να σηκώσουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης που αυτοί δεν δημιούργησαν.

Είναι πλέον ολοφάνερο και για τον πλέον καλοπροαίρετο ότι δεν πρόκειται για λάθος. Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Πρόκειται για ένα ανελέητο ταξικό πόλεμο. Ο καπιταλισμός θα βγεί από την κρίση του, αν βγεί, με πλήρη ισοπέδωση των εργαζόμενων και των πλατιών λαϊκών μαζών. Άθικτα θα μείνουν τα κέρδη των τραπεζών και των μεγάλων ντόπιων και ξένων εκμεταλλευτών του ανθρώπινου ιδρώτα. Στην προσπάθεια αυτή οι πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις που στηρίζουν μια τέτοια πολιτική χρησιμοποιούν και θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα για να τρομοκρατίσουν,  εκβιάσουν,  υποτάξουν τους εργαζόμενους για να ενδώσουν σε αυτή τη πολιτική και να μην αντιδράσουν.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν πολλές επιλογές. Εχουν μόνο δύο.

Η πρώτη είναι η υποταγή και η αποδοχή με ότι αυτή η επιλογή επιφέρει. Σε αυτή την περίπτωση αναλαμβάνεται και η ευθύνη των αποτελεσμάτων. Κανείς μετά δεν μπορεί να διαμαρτύρεται για τις επιπτώσεις αυτής της πολιτικής. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να αναζητηθούν και οι λύσεις για να καταβληθούν οι φόροι και τα χαράτσια από ένα μειωμένο, ετσι και αλλώς εισόδημα, να ανταπεξέλθει σε τυχόν δανειακές υποχρεώσεις, να καλύπψει τις ανάγκες των παιδιών για παιδεία, να είναι έτοιμος να πληρώσει για να έχει μια αξιοπρεπή νοσηλευτική περίθαλψη αν την χρειασθεί. Και τόσες άλλες υποχρεώσεις που γεννάει καθημερινά η ζωή. Και πάνω απ΄όλα η επιλογή αυτή απαιτεί να έχεις πάντα το κεφάλι σκυμμένο.

Υπάρχει και η επιλογή της αντίστασης. Η επίλογή των εκατοντάδων χιλιάδων διαμαρτυρόμενων, απεργών, διαδηλωτών, αυτοί που γεμίσανε τις πλατείες και τους δρόμους, που άντεξαν στα χημικά και στην καταστολή, που με τον αγώνα τους, έστειλαν δύο κυβερνήσεις στα αζήτητα, που επέβαλαν εκλογές και άλλαξαν τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Αυτοί που μπορεί να μην ανέτρεψαν την συνολική πολιτική των μνημονίων, αλλά μπορεί να απέφυγαν χειρότερα, ή που καθυστέρησαν άλλα μέτρα, ή που πέτυχαν επιμέρους μικρές νίκες στους εργασιακούς χώρους, αποτρέποντας την ισοπέδωση των δικαιωμάτων τους. Ηταν όλοι αυτοί που κατανόησαν ότι απέναντί τους δεν ήταν μόνο ο εργοδότης τους αλλά ένα ολόκληρο σύστημα που δουλεύει για αυτούς και γιαυτό πρέπει να διευρύνουν τον αγώνα τους για πολιτική ανατροπή, προκειμένου να έχει επιτυχία ο σγωνας τους και να ανατραπεί αυτή η καταστροφική πορεία. Γιατί τι άλλο συμπέρασμα μπορεί να βγάλει κάπιοιος από την διεκδίκηση της ΣΣΕ φέτος; Ήταν ή δεν ήταν μια επιβεβαίωση όλων αυτών πού επέμεναν ότι ο αγών   ας θα φέρει το αποτέλεσμα, παρόλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που μπορεί να έχει. Ηταν ή δεν ήταν  φανερό ότι αυτοί που δίναν τον τόνο και συμπαρέσυραν και τους άλλους, ήταν οι «μπαρουτοκαπνισμένοι», των απεργιών, των διαδηλώσεων, των πλατειών, των χημικών και των ΜΑΤ. Ήταν ή δεν ήταν η επιβεβαίωση του «χαμένος είναι ο αγώνας που δεν γίνεται». Αυτή λοιπόν είναι μια άλλη επιλογή. Την επέλεξαν πολλοί και πρέπει να την επιλέξουν περισσότεροι, γιατί ο δρόμος είναι μακρύς, αυτός ο χειμώνας θα είναι πολύ θερμός, γιατί ό αγώνας για να ανατραπεί αυτή η πολιτική δεν τελειώνει με μια απεργία. Αρχίζει με αυτή. Και όσο πιο μαζική είναι η συμμετοχή τόσο ενισχύεται η συνέχεια του αγώνα. Γιατί αυτό που κατέκτησες ή ανέτρεψες σήμερα, δεν στο κατοχυρώνει κανένας. Μόνο η επαγρύπνιση σου και ο συνεχής αγώνας σου. Είναι η επιλογή που σου δίνει την ελπίδα ότι μπορεί ο εργαζόμενος να αλλάξει τα πράγματα. Η πρώτη ευκαιρία είναι την Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Εκεί λοιπόν θα κριθούμε όλοι.