Στο προηγούμενο άρθρο είχαμε ασχοληθεί με το νομικό πλαίσιο που διέπει την διαπραγμάτευση και σύναψη Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αναφέροντας και τις αλλαγές που είχε επιφέρει το μνημόνιο και είχαμε αναφέρει επιγραμματικά ποιες αλλαγές προωθούσε το πολυνομοσχέδιο-φονιάς των εργασιακών σχέσεων, που τώρα έχει γίνει νόμος του κράτους.
Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε πιο αναλυτικά με το καθεστώς που διαμορφώνει η ψήφιση του νέου νόμου και ποιες μπορεί να είναι οι πρώτες επιπτώσεις στον κλάδο.
Πρέπει να τονίσουμε ότι όλες οι αλλαγές που δίνουν ένα καθοριστικό κτύπημα στο υπάρχον πλαίσιο, αναφέρονται στο περίφημο άρθρο 37.
1.Καταργεί την αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης που ίσχυε μέχρι τώρα, δίνοντας την δυνατότητα στην επιχειρησιακή σύμβαση να υπερέχει την κλαδικής και να περιέχει, με αυτό τον τρόπο, δυσμενέστερες ρυθμίσεις έναντι της κλαδικής. Η ρύθμιση αυτή καταργεί την προστασία που παρείχε στους εργαζόμενους το γεγονός ότι η Κλαδική Συλλογική Σύμβαση [π.χ. ΣΣΕ των ΞΑΕ] ήταν το κατώφλι και η οποιαδήποτε ρύθμιση σε επίπεδο επιχείρησης αφορούσε την βελτίωση των όρων της Κλαδικής σύμβασης. Π.χ. τα βαθμολόγια μισθολόγια των Ξένων Αεροπορικών εταιρειών, που είναι υποχρεωτικά για όλες, έπαιρναν σαν αφετηρία για τον καθορισμό του μισθού της πρώτης κλίμακας, οι περισσότερες με αρκετή απόκλιση προς τα πάνω, τον μισθό ασφαλείας που αναφέρεται στην Σύμβαση και από εκεί και πέρα, διαμόρφωναν την δομή του βαθμολογίου και την εξέλιξη των εργαζόμενων, ανάλογα με την θέση και τα χρόνια υπηρεσίας.
Με την ρύθμιση του πολυνόμου η κυβέρνηση δίνει την δυνατότητα στους εργοδότες να εκμεταλλευτούν το κλίμα ανασφάλειας και τρομοκρατίας που έχουν δημιουργήσει με άλλοθι την κρίση, να πιέσουν τους εργαζόμενους για παραχωρήσεις και όπου βρουν έδαφος να προχωρήσουν σε επιχειρησιακές συμβάσεις που θα αποκλίνουν προς τα κάτω από την αντίστοιχη κλαδική.
2.Μέχρι τώρα δικαίωμα σύναψης Συλλογικής σύβασης είχαν επιχειρήσεις που απασχολούσαν πάνω από 50 εργαζόμενους και η σύμβαση συνάπτονταν μεταξύ του εργοδότη της επιχείρησης και του αντίστοιχου επιχειρησιακού η κλαδικού σωματείου. Όπου υπάρχει εργοδοτική οργάνωση, όπως π.χ. στις ΞΑΕ η σύμβαση συνάπτεται μεταξύ της αντίστοιχης κλαδική Ομοσπονδίας και της εργοδοτικής οργάνωσης του Κλάδου. Οι επιχειρήσεις που απασχολούσαν λιγότερους από 50 εργαζόμενους καλύπτονταν από την Κλαδική σύμβαση η οποία κηρύσσονταν με Υπουργική απόφαση γενικώς υποχρεωτική για όλες τις επιχειρήσεις, άσχετα αν ανήκουν στην εργοδοτική οργάνωση.
Με το πολυνόμο-φονιά η κυβέρνηση τροποποιεί την ιεράρχηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων που μπορούσαν να συνάψουν συλλογική σύμβαση και εφευρίσκει ένα νέο τρόπο παράκαμψης και αδρανοποίησης των συνδικάτων. Την ένωση προσώπων.
Η ένωση προσώπων προβλέπεται από τον Ν.1264/82 που καθορίζει το καθεστώς λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η ένωση προσώπων-δεν είναι σωματείο- μπορούσε να δημιουργηθεί σε επιχειρήσεις που απασχολούσαν λιγότερους από 50 εργαζόμενους και σκοπό είχαν την εκπροσώπηση των εργαζόμενων για την λύση ενός συγκεκριμένου προβλήματος, είχε συγκεκριμένη διάρκεια και η οποία, ένωση προσώπων, μετά την λύση η μη του προβλήματος, διαλύονταν. Τώρα η κυβέρνηση αναγορεύει την ένωση προσώπων σε ισότιμο συνομιλητή με το σωματείο, για την σύναψη επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης, εφ’ όσον δεν υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο. Σε περίπτωση δε που δεν υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο η ένωση προσώπων, τότε έρχεται η σειρά του κλαδικού σωματείου να συνάψει συλλογική σύμβαση. Η μόνη προϋπόθεση για την δυνατότητα της ένωσης προσώπων να συνάψει συλλογική σύμβαση είναι η κάλυψη των 3/5 του συνόλου των εργαζομένων της επιχείρησης, ανεξαρτήτως αριθμού. Δηλαδή και σε μια επιχείρηση με 10 εργαζόμενους οι 6 από αυτούς μπορούν να συστήσουν ένωση προσώπων, να διαπραγματευτούν Συλλογική σύμβαση με αποδοχές κατώτερες των κλαδικών και να ισχύσει για το σύνολο των εργαζόμενων. Έπειτα δε από αυτό μπορούν να διαλυθούν!!!!!!!!
Η ρύθμιση αυτή σκοπό έχει να δώσει νομιμοφάνεια σε αυτό που ήδη γίνεται σε μεγάλη έκταση στους εργασιακούς χώρους, όπου οι εργοδότες αυθαίρετα μειώνουν αποδοχές και αυξάνουν ώρες εργασίας. Τώρα ελπίζουν ότι με την βοήθεια κάποιων «πρόθυμων» εργαζόμενων, η με την τρομοκρατία θα επιβάλλουν και με τον νόμο την θέλησή τους.
Ο πρώτος τρόπος για να αποκρουσθεί αυτή η προσπάθεια είναι να μην δώσουν οι εργαζόμενοι την δυνατότητα στην εργοδοσία να «στήσει» εργοδοτικά σωματεία η ένωση προσώπων.
3.Οπως έχουμε αναλύσει στο προηγούμενο άρθρο, Οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, όπως των ΞΑΕ, κηρύσσονταν, με Υπουργική απόφαση, υποχρεωτικές για το σύνολο των εργαζόμενων του Κλάδου. Έτσι οι εργαζόμενοι στις εταιρείες που δεν ανήκαν στην εργοδοτική οργάνωση, καλύπτονταν από την σύμβαση και η εργασιακή τους σχέση διέπονταν από τις ρυθμίσεις αυτής.
Ο νέος νόμος παγώνει την διαδικασία επέκτασης των συμβάσεων, δηλαδή δεν γίνεται υποχρεωτική για τις επιχειρήσεις που δεν ανήκουν στην εργοδοτική οργάνωση, μέχρι την λήξη του μεσοπρόθεσμου σχεδίου δημοσιονομικής πολιτικής. Η ρύθμιση αυτή χειροτέρεψε με την είσοδο του νομοσχεδίου για συζήτηση στην Βουλή, που ενώ προέβλεπε πάγωμα για δύο χρόνια, τώρα επεκτείνεται το πάγωμα μέχρι την λήξη του μεσοπρόθεσμου. Δηλαδή σχεδόν μόνιμο πάγωμα!!!!!!! Με αυτό τον τρόπο μένουν ακάλυπτοι, όσον αφορά τον κλάδο μας, δεκάδες συνάδελφοι.
Τις συνέπειες από αυτές τις ρυθμίσεις και πώς αντιμετωπίζονται στο επόμενο άρθρο.
