Ο φαύλος κύκλος των μέτρων

Ένα ερώτημα βγαίνει από τα χείλη κάθε πολίτη αυτής της χώρας που βλέπει αποσβολωμένος να καταστρέφεται η ζωή του. «Μα καλά δεν βλέπουν ότι αυτά τα μέτρα δεν οδηγούν πουθενά; Τι θα γίνει μετά από τρείς μήνες όταν και πάλι δεν θα έχουν φέρει αποτέλεσμα; Δεν θα απαιτηθούν άλλα μέτρα;»

Δεν χρειάζεται κανείς να έχει σπουδάσει οικονομικά για να διαπιστώσει ότι αυτές οι πολιτικές το μόνο που θα πετύχουν είναι η παραπέρα συρρίκνωση της οικονομίας, το βάθεμα δηλαδή της ύφεσης. Τις διαπιστώσεις αυτές τις κάνουν και έγκριτοι οικονομολόγοι, κάτοχοι Νόμπελ, ο ίδιος ο σύμβουλος του ΓΑΠ, Στίρλιτς, και μια σειρά Ευρωπαίων πολιτικών. Ακόμα και το ίδιο το ΔΝΤ στην έκθεση του τον Οκτώβρη έκανε αυτές τις διαπιστώσεις. Ακόμα και η Eurostat διαπιστώνει την αναποτελεσματικότητα των μέτρων. Αν είναι έτσι τότε γιατί τα κάνουν; Γιατί δεν αλλάζουν πολιτική; Και γιατί ξαφνικά εμφανίστηκε πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας και επιτίθενται στο ιδιωτικό τομέα;

Να κατανοήσουμε ότι δεν πρόκειται για ανίκανους η αφελείς πολιτικούς, ούτε στην Ευρώπη ούτε στην χώρα μας. Μπορεί βέβαια κάποια πράγματα να ξεφεύγουν σε ένα βαθμό από τον έλεγχό τους, γιατί σε μια οικονομία που κυριαρχούν οι λεγόμενες αγορές, υπάρχουν και απρόβλεπτες καμιά φορά εξελίξεις, αλλά, σε γενικές γραμμές ξέρουν τι κάνουν.

Την απάντηση μπορούμε να την δώσουμε αν δεχθούμε ότι η σημερινή πορεία είναι το αποτέλεσμα ενός καλά μεθοδευμένου σχεδίου που έχει σχεδιασθεί από τις ισχυρές χώρες και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και αφορά το μέλλον της χώρας σε αυτό που ονομάζουμε «διεθνή καταμερισμό εργασίας» και ποιες είναι οι γεωπολιτικές στρατηγικές αυτών των συμφερόντων. Κοντολογίς αν θέλουμε να πάρουμε από την Ελλάδα ότι πλούτο έχει τώρα, ότι πλούτο προβλέπεται να αποκτήσει [πετρέλαιο, φυσικό αέριο κ.λ.π] πρέπει να την αναγκάσουμε να υποκύψει στις απαιτήσεις μας. Και αυτό μπορεί να γίνει όταν μονίμως είναι χρεωμένη και δεσμευμένη με μνημόνια και δανειακές συμβάσεις που προβλέπουν την δυνατότητα «κατάκτησης» του πλούτου της χώρας μας. Και για να μην έχουμε και δυσκολίες στην εκμετάλλευση της χώρας πρέπει να έχουν ένα λαό εξαθλιωμένο και υποταγμένο.

Εδώ λοιπόν μπαίνει το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας και του μισθολογικού κόστους. Καμία μελέτη, είτε στη χώρα μας, είτε διεθνής, είτε διαφόρων διεθνών οργανισμών, δεν θέτει το μισθολογικό κόστος σαν πρώτη προϋπόθεση για την ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας. Διότι αν ήταν έτσι τότε η Γερμανία, η Φιλανδία Δανία κ.λ.π θα έπρεπε να ήταν τελευταίες στην ανταγωνιστικότητα και το Σουδάν η Ουγκάντα κ.λ.π. θα έπρεπε να ήταν πρώτες. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Το εισόδημα των εργαζόμενων είναι το εισόδημα που καταναλώνεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλης κοινωνικής τάξης. Η μείωση του, ιδιαίτερα σε μια οικονομία που βασίζεται κατά περίπου 80% στην εσωτερική κατανάλωση, δημιουργεί τα αποτελέσματα που βλέπουμε με το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και την αύξηση της ανεργίας, την μείωση των φορολογικών εσόδων και την απώλεια ασφαλιστικών εισφορών στα ταμία. Τη μείωση του μισθολογικού κόστους την θέλουν γιατί όταν θα αγοράσουν τα φιλέτα της Ελληνικής οικονομίας να έχουν μεγαλύτερη κερδοφορία οι επιχειρήσεις και μαζί με την αυξανόμενη ανεργία να υπάρχει η μόνιμη πίεση για περισσότερες παραχωρήσεις.

Ποια είναι τα βασικά σημεία που συμφωνούν τα συνεταιράκια της κυβέρνησης;

Με αυτά που πληροφορούμαστε μέχρι τώρα γιατί κάθε ώρα τα πράγματα αλλάζουν:

-Μείωση του κατώτερου μισθού της ΓΣΕΕ κατά 22% περίπου. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αυτός που προσλαμβάνεται τώρα παίρνει περίπου 586 Ευρώ μικτά, αλλά και αυτός που εργάζεται, κάτω από την απειλή της απόλυσης, την τρομοκρατία και την αδυναμία εύρεσης άλλης εργασίας, αναγκάζεται να δεχθεί την μείωση του μισθού του. Επίσης σύμφωνα με τον μεσοπρόθεσμο, εφόσον μια επιχειρησιακή σύμβαση, μπορεί να αποκλίνει από την κλαδική σύμβαση μέχρι το επίπεδο της ΕΓΣΣΕ, το πλαφόν αυτό μειώνεται στα 586 Ευρώ.

Η μείωση του κατώτατου του μισθού θα επιφέρει και μείωση του επιδόματος ανεργίας στα 360  Ευρώ περίπου.

-Ο περιορισμός της μετενέργειας στους τρείς μήνες και ο περιορισμός των επιδομάτων που καλύπτονται μετά τους τρείς μήνες, σημαίνει ότι  μετά το διάστημα αυτό οι νέες προσλήψεις δεν καλύπτονται από την κλαδική ΣΣΕ –με όλες τις επιφυλάξεις για διακριτική μεταχείριση που όμως πρέπει να διεκδικηθεί προσωπικά- αλλά και αν μετά την πάροδο των τριών μηνών δεν υπογραφεί νέα ΣΣΕ τότε οι όροι που περνάνε στην ατομική σύμβαση των παλιών εργαζόμενων δεν θα περιλαμβάνουν όλα τα επιδόματα. Άρα θα υπάρχει μείωση αποδοχών. Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο να υπάρjει και οριζόντια περικοπή επιδομάτων στις κλαδικές συμβάσεις.

-Μείωση των επικουρικών συντάξεων κατά περίπου 15%. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι οι επικουρικές συντάξεις προέρχονται από χρήματα που καταβάλλουν ΜΟΝΟ οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες και όχι το κράτος. Αυτοί λοιπόν που διασπάθισαν τα χρήματα των ταμείων με τα δομημένα ομόλογα, με τις καταθέσεις με μηδενικό επιτόκιο, με την στήριξη «αναπτυξιακών» πολιτικών [τσάμπα χρήμα στους ιδιώτες για επενδύσεις που ξέρουμε που πήγαν] έρχονται τώρα να πουν ότι «κορόιδο την πάτησες».

Μιλάνε βέβαια και για απολύσεις στις ΔΕΚΟ, για κατάργηση κανονισμών, πιθανή μείωση κύριων συντάξεων κ.λ.π. Και πάλι βέβαια προσπαθούν να στρέψουν τους εργαζόμενους τον ένα απέναντι στον άλλο, καλλιεργώντας την αντίληψη ότι ο «θάνατος « του ενός θα δώσει «ζωή» στον άλλο.

Τα παλληκάρια που στηρίζουν την κυβέρνηση πρέπει βέβαια να «πουλήσουν και λίγο «μαγκιά» μπροστά στους φακούς γιατί γνωρίζουν την οργή του λαού, γιατί πρέπει να βρουν τρόπο να περάσουν την συμφωνία στα μαλακά και γιατί σκέφτονται και τις επόμενες εκλογές.

Ο φόβος αυτός θα τους γίνει εφιάλτης. Οι εργαζόμενοι πλέον τα χάνουν όλα. Αν τώρα ολιγωρήσουμε, αν υποταχθούμε, τότε, όπως έχει προβλεφθεί όπως φαίνεται και επίσημα μέσα από το νέο μνημόνιο, τον Ιούνη δεν θα μείνει πλέον τίποτα όρθιο Και τα δώρα θα εξαφανισθούν και νέα μείωση αποδοχών θα ακολουθήσει και διάλυση κάθε προστασίας του εργαζόμενου και παραπέρα μείωση των συντάξεων και διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΥ ΕΠΙΖΗΤΕΙ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΜΕΛΛΟΝ;

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΥΠΟΔΟΥΛΟΜΕΝΗ;

Τώρα πλέον ο αγώνας των εργαζομένων δεν έχει άλλο δρόμο από το να εντείνει την πολιτικοποίηση των αιτημάτων του. Μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι ο αγώνας του θα έχει αποτέλεσμα όσο παραμένει αυτή η κυβέρνηση; Τις αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές κάποιοι τις φτιάχνουν και κάποιοι ωφελούνται. Πρέπει να αγωνισθούμε εναντίον και των δύο για να μπορέσουμε να έχουμε αποτελέσματα.